Cudowny chłopak - recenzja

Ostatnio w kinie często widywałam trailer Wonder. Pośród 40 minut reklam da się czasem wyłuskać ziarenko, które warto zasadzić później w naszej pamięci. Cudowny chłopak kupił mnie naturalnością. 

Często problemem takich filmów jest zbyt oczywiste granie na emocjach. I nie ma nic sprośnego w masochistycznym powtarzaniu raz za razem Me Before You. To normalne, że czasem nasza empatyczna natura musi dać ujście temu, co gdzieś tam w nas siedzi. Tego też spodziewałam się po Wonder. A tu zaskoczenie...

Film oczywiście jest słodki jak naleśnik z Nutellą, ale bardzo smaczny. Nie wywołuje łez, nie wywołuje ataków śmiechu czy innych skrajnych reakcji emocjonalnych. On po prostu płynie naturalnym tokiem. Trzyma równowagę między tym co złe w życiu, a tym co dobre i za co powinniśmy być wdzięczni.

Bohaterowie są tak prawdziwi, że przez cały film wierzyłam w ich historię. Byłam skłonna przyjąć do wiadomości, że Auggie faktycznie ma deformacje, a Julia Roberts faktycznie jest jego mamą i jest w tym świetna! Wszystkie ścieżki pozornie niezwiązanych ze sobą osób przecinały się jak w prawdziwym życiu i to właśnie naturalność tego filmu sprawiła, że chcielibyśmy mieć Augusta za przyjaciela, on jest po prostu WONDER!

I to prawda, że wysłano nas trochę do idealnego świata, gdzie nauczyciele są niczym stróże przyzwoitości, przyjaciele potrafią sobie wybaczać wszystko, a rodziny są szczęśliwe i pełne miłości, ale nie ma dymu bez ognia. Wszystkie wydarzenia w filmie są słodko-gorzkie i dokładnie takie powinny być - prawdziwe.

Może to magia kina, a może po prostu ludzię faktycznie są dobrzy choć czasem starannie to ukrywają? Poszukajcie odpowiedzi na seansie lub w książce R.J. Palacio.

GO BE WONDER!